Dempuèi d'annadas mantuneis autors se metèron a considerar lo lengatge coma messatge e pas tant coma còdi: a l'espepissar un pauc mai se rendèron còmpte que lei mòts èran mai que de letras que se seguissián, qu'èran tanben una melodia e de sonoritats.
Amb l'ajuda de meis amics medocians me pleguère ieu tanben a aquest exercici:
"Grace, èra son nom, ciutadana grèga de la fin de l'èra gregoriana. Serviciala dau Papa Gregòri XIII demorava dins un ostau grand que donava sus la grèva au fònd d'una carrièra grisastra dins lo grisum de la vila de Tusculum, l'actuala Frascati. La graceta aviá daissada sa Grècia natala un jorn de grand dòu, a la mòrt de Grooisbos son grand.
Èra grec, dempuèi totjorn, èra èu que l'aviá agachat crèisser, e li contava totjorn, a la filheta, que son nom veniá d'un sovenir de viatge, dau noviatge en Africa dau Sud de sei parents, d'un tè saborós, rotge, perfumat e sens tèïna, un tè calorós en boca que daissa un rèire gost de prima, un pauc coma Grooibos, grand afectuós e present, qu'a la mòrt de sa filha Gregorià s'entrevèt de la polida Grace, a l'atge dau gratipautas.
Via C.Galli, una grisòla s'espandís sus la paret per tau d'ensolelhar sa pèu vert-gris dins una davalada naissènta, Grace, quilhada sus son grasairon gaitava la nuèch neblosa que se dessenhava dins leis èrsas en grimaçant de son lassitge dau jorn. La sornura dau calabrun daissava entreveire lei corbas generosas de la joineta, son còs d'adolescenta cercava encara son armonia e son equilibri, lo grais de seis ancas fasiá pès a costat dei noses que mostravan la femna novèla que veniá.
Sa beutat èra endacòm mai, èra dins seis uèlhs, negres, prigonds, fugidors, testimònis d'un passat cargat de dolor e tanben d'amor. Lo negre de sa cabeladura li servissiá de muralha còntra lei curiós que li volián raubar sa joinessa. Èra polida a sa maniera Graceta, filheta malastrosa que cercava son camin luènh dei camins enfantós de sei remembres ..."
Amics legeires vaquí la resulta de mon trabalh, espere lo vòstre vejaire, qu'un autor es pas ren sens legeires.
La granhòta.
P.S: lo juòc dei sonoritats foguèt doblidar lèu lèu davant la rapidesa deis ideas que sortissián de mon cap. Un exercici de trabalhar!
