Uei vos escrive dau pargue dau Peyrou. Siam dimenge 26 de febrier. Aqueste matin quora me desrevelhère me pensère qu'aqueste jorn seriá porrit coma aqueu que passèt e aqueu que passarà. Mai me trompère, e sabètz perqué? Perqué quora dubriguère leis uelhs un rai de soleu me venguèt. Un bocin de lutz e lo sorire nasquèt. Decidiguère donca de pas passar un jorn de mai dins mon liech mai d'anar veire aqueste soleu naiscènt, que fa nàisser amb eu l'enveja de viure.
E me vaquí dempuei una ora assetada sus una pelosa desgarnida, au mitan de gents que coma ieu son venguts cercar aquesta enveja de viure, e mai subretot aqueste sentiment de libertat. Comprendrai jamais perqué o coma lo soleu pòu aver aqueste efiech sus nautres. Sabètz, dins la fin de l'ivèrn, quora la prima accepta de mostrar lo bot de son nas, que l'èr se fa doç, que lo soleu comença de rescaufar la tèrra. Siáu segur que coneissètz aqueste sentiment, que monta en vos sabètz pas coma. Lo soleu se mostra e ja vesètz la mar se desenhar davant vòstreis uelhs, sentissètz l'odor dei flors, e dins vòstre cap ja lo vòstre esperit s'envòla vers de país desconeguts qu'en sòm vos agradariá de visitar. Puei aqueste sentiment de libertat, que ren vos podrà arrestar, que la tèrra vos apartenc.
Me fau vos presentar lei gents que partejan aqueste moment de libertat. D'en primier, aqueste òme que pren son plaser leis artelhs caressants l'èrba tot en lisènt un libre, coma ieu, capita pas de se concentrar, son esperit vodriá ja se passejar endacòm mai. Puei i a aquestei joves alongats dins l'èrba que prenon son plaser a agachar lei filhas que lo soleu en rendut mai bèlas. Pasmens l'endrech es calme, de còp que i a esbrandat per de grops que rison e que respiran lo bonur, per lei bruchs de bolas que tòcan lo sou, lançadas per quauquei jogaires de petanca dau dimenge ò meme encara per de toristas qu'aiman se prene en fòto davant Napolèon.
òc lo païsatge que m'environa respira la joïa, e voliáu partejar amb vautre la patz d'aquest instants.
Que la prima sache faire viure en vos de projècte que lo vent emportarà luenh.
Amistat
La granhota
Fòrça polit. Es vertat lo solelh balha l'enveja de viure, ton blòg e ton vam tanben. Òsca !
RépondreSupprimerUna pichòta remarca, solament per informacion, se parlas de l'estatua qu'es al mitan del jardin, lo tipe qu'es sus lo caval es pas Napoleon mas Louis lo catorzen, mas vertat es un detalh.